Het einde van de wereld nadert

Beste mensen,

Inmiddels bevind ik me op 15 kilometer van Kaap Fisterra, ´het einde van de wereld´. Pelgrims verbranden hier na goed gebruik hun kleren, ook de pelgrims die gesjoemeld hebben zoals ik.

Vorige week hebben ik nog een paar dagen met het groepje gewandeld, mooie tochten gemaakt en gezellig avonden gehad. We wandelen door vrijwel verlaten en vervallen dorpjes waar de honden aanslaan en oude, tandeloze mannetjes hun koe uitlaten. We plukken vijgen, bramen en pruimen en Benoit laat ons eetbare bloemen en plantjes eten (geen aanrader voor de smaakpapillen). Dinsdagmiddag arriveren we in Oviedo, houden een fotosessie voor de kathedraal (foto´s volgen ooit) en ´s avonds genieten we van ons laatste avondmaal, zeggen mooie woorden tegen elkaar en hopen elkaar nog eens weer te zien. De volgende ochtend nemen we afscheid, ik vertrek naar het busstation om de bus naar Santiago te nemen. Na een halve dag wachten is er eindelijk een bus die ook mij mee wil nemen en ´s avonds laat kom ik in Santiago aan op een verlaten busstation, drie kilometer van de stad. Gelukkig ben ik gewend om te lopen en eenmaal in het centrum vind ik nog een slaapplaats in het oude klooster. Voor het eerst in weken heb ik mijn eigen slaap- en badkamer, een luxe die ik niet meer gewend ben. Ik slaap dan ook niet heel erg fijn. Maar de volgende ochtend wacht mij een luxueus hotelontbijt waar ik dankbaar gebruik van maak. Ik besluit hier nog twee nachten te blijven en een beetje te relaxen. ´s Ochtends slenter ik door de stad, helaas zijn de winkels dicht wegens de zoveelste feestdag dus ik loop dapper door in mijn kleren die in geen weken de binnenkant van een wasmachine hebben gezien, slechts wasbeurtjes met koud water en een stukje zeep. ´s Middags spreek ik af met Adam en Ania en samen brengen we kletsend, etend en drinkend de dag door. ´s Avonds nemen we afscheid.

De volgende dag schaf ik een paar kleren aan voor in het napelgrimse tijdperk, lees een boek en geef een paar kilo van de inhoud van mijn rugzak in bewaring zodat ik die niet mee hoef te zeulen naar Fisterra. Ook mijn verdronken ipod die zijn wederopstanding afwacht in een pak rijst blijft achter. Ik vrees het ergste, maar houdt toch enige hoop. Overigens is het leven zonder muziek echt saaier dan met. Zaterdagochtend sta ik tegen zevenen op, trek de wandelschoenen aan en begin aan een tocht van 22 kilometer naar Negreira, waar ik wil overnachten. De gemeentelijke herberg, een paar eieren, olijfjes en wat brood zijn deze avond mijn metgezellen, naast een Hongaar, een Fransoos en een Nederlandse. Op zondagochtend word ik om 5.00 uur wakker en iedereen staat al vertrekklaar. En ik vraag me af: ´waarom??´. Om half zes bedenk ik me dat ik dan ook maar echt op moet staan, ondanks dat ik het nut me ervan afvraag. Om zes uur loop ik weg in het pikkedonker en ik bedenk me dat dit helemaal niet zo´n goed idee is aangezien ik geen bril op heb, een minizaklamp heb en vooral erg erg donker is. Na een kwartier lopen wacht er een donker gat op me: volgens het boek ga ik door ´ein wunderschön Wald´ lopen en dat zal bij daglicht ongetwijfeld zo zijn. Nu niet. Ik begeef me in het gat, zwaai heen en weer met de zaklamp, hoor geritsel en doe een poging om in recordtijd twee kilometer af te leggen. Dit was de laatste keer dat ik om zes uur ´s ochtends vertrek. Als het tegen half acht eindelijk licht begint te worden, begin ik me iets beter te voelen en neem een omwegje om een kop koffie te scoren. Na een tijdje in de miezerregen te hebben gelopen, besluit ik er een kort dagje van te maken, 22 km lijkt me mooi. Rond het middaguur kom ik in een herberg aan in het dorp Santa Marina. Prima vertoeven op een zondag.

Vanochtend werd ik pas om 7.15 uur wakker, ook wel eens fijn en na een ontbijtje ga ik weer op weg. Ditmaal voert de tocht naar Cee, 36 kilometer verderop. Ik begin dapper, maar vraag me al snel af of er geen bus rijdt. Nee, is het antwoord 10 kilometer later. Na 26 kilometer besluiten een Engelse en ik te gaan liften en al snel stopt er een mevrouw die ons de laatste kms wel mee wil nemen. De rit gaat over de Spaanse variant van de Nijverdalse Toeristenweg, alleen langer, meer scherpe bochten en meer heuvels. De mevrouw raast met 100 km per uur over de weg en in de bochten doe ik de ogen maar dicht, want ik heb zo´n vermoeden dat we wel eens de bocht uit zouden kunnen vliegen. Gelukkig komen we 10 minuten later heelhuids aan in Cee en zoek ik rustig een herberg. Na de gebruikelijke douche, doe ik een dutje en inmiddels bevind ik me in het woeste dorpsleven van Cee (hoewel ze het hier waarschijnlijk een stadje vinden).

Morgen loop ik de laatste 15 kilometer naar Fisterra en richt mijn blik op de oceaan. Wellicht neem ik nog de bus naar Muxia, een stadje dat het bekijken waard schijnt te zijn. Woensdagochtend ga ik terug naar Santiago waar om 16.30 uur de bus naar Cordoba, waar ik 16 uur later hoop te arriveren, zal vertrekken. Daarna is het plan om Granada, Cadiz en Sevilla te bezoeken en tegen die tijd keer ik ook maar weer eens huiswaarts. Vooralsnog geniet ik nog even verder van het Spaanse leven!

Groet!

Carlijn